Ontnomen van een gebedshuis #3 Ontoegankelijke gebedshuizen

2020-07-292020-07-27 ~ jeshuaist

Crisismomenten, verplichte afstand en sluiting gebedshuizen

Het davennen of beter gezegd het niet meer met elkaar in gebed tot God treden in eenzelfde omgeving, waar men met elkaar verbonden kan voelen, maakt het dezer dagen er niet makkelijker om.

Bewust zijnde van de noodzaak om de Elohim te aanbidden, hebben meerderen van onze geloofsgemeenschap het gevoelen dat zij God te kort doen. Ook in andere geloofsgemeenschappen valt er een druk op het geloofsleven op te merken. Bij de Katholieken was er enkele jaren al de crisis van de ontuchtaffaires waarbij mensen zich zowel vragen stelden bij de geestelijken als over hun God en over hun geloof. Toen konden de katholieken nog in hun kerken terecht, maar nu vinden zij deze gesloten, zoals vele andere gelovigen hun gebedshuizen gesloten vinden.

Op 13 maart lieten de Katholieke, Protestantse, Christadlephian, Jeshuaistische, Joodse, en Islamitische gemeenschappen alle gebedshuizen sluiten eerst tot en met 3 april, wat later verlengd werd tot nader order. De meeste geloofsgemeenschappen gaven aan dat gelovigen via een livestream op Facebook, Youtube, Zoom of Hangouts diensten zouden kunnen volgen.

In onze geloofsgemeenschap werd de raad van de regering ook opgevolgd. Om bij te dragen tot de collectieve inspanning om de besmettingen tussen mensen zoveel mogelijk te beperken, werden de verantwoordelijken van alle synagogen en gebedshuizen in België aangeraden om de deuren van de gebedshuizen voor het publiek te sluiten en al hun activiteiten op te schorten.

Het is sinds de Tweede Wereldoorlog geleden dat de synagogen in onze steden gesloten waren. Dit illustreert hoe uitzonderlijk deze huidige situatie is. Nu is wel geen mens de boosdoener, maar een moordende ziekte.

Samenkomst in verbondenheid niet meer mogelijk

Al vele weken kunnen wij niet meer samen komen in verbondenheid. Die leemte begint zich te voelen bij velen, die zich ook afvragen hoe zij nu best God kunnen dienen.

De sluiting van onze bijeenkomstplaatsen bracht in onze gemeenschap heel wat vragen mee, namelijk of wij als Volk van God nog wel waardig onze Ene zouden kunnen dienen zoals het hoort. Er is al de afstand tussen hemel en aarde, maar of die nu overbrugd kon worden via internet was maar de vraag. Voor ons is het samen in gebed gaan ook al een onderdeel van ons geloof en blijkt dat nu met deze coronamaatregelen dat samen gaan erg onder druk kwam te staan. Het zou namelijk totaal onverantwoord zijn om nu met meerderen zich in één plaats te begeven om dicht op elkaar God te loven, ook al willen wij God ten zeerste alle lof toe brengen.

Met de sluiting van onze bijeenkomstplaatsen leek er voor velen een kloof te zijn ontstaan, waarbij ze niet bepaald een brug zagen. Het is namelijk door het samen komen en met elkaar in gebed treden dat er verbintenis kan aangevoeld worden maar ook hoe er meer diepte van het geloofsleven kan gevoeld worden. Het is dat voelen van betrokkenheid dat eenieder samen bindt en dat verder ook ondersteund om verder te gaan en stappen in het ongewisse te maken. Want telkens als er de exhortatie of preek is kan er weer meer nagedacht worden over het een of ander. Ook al mocht er in vele kerkgemeenschappen verveling en vermoeidheid optreden had onze gemeenschap daar geen last van. Eeveneens kan opgemerkt worden dat in 2009 de Katolieken op sommige plaatsen nog belang hechtten aan de preek, dat dit nu helemaal niet meer zo is, want dat wordt ekel als tijdsverspilling gezien door velen, of als ontnomen tijd om leukere dingen te gaan doen. Daartegenover staat dat in onze weekelijkse erediensten, die ongeveer twee uur en half duren de Dvar HaElohim met de uiteenzetting er van wel als het belangrijkste worden aanzien. Het gemis hiervan drukt erg door op velen die ook het gevoelen van broederlijkheid nu moeten missen.

Veel Jeshuaisten en andere joden moeten zich enorm aanpassen, zeker de strenggelovigen. Een voordeel mag wel zijn dat in België de hele joodse gemeenschap meer dan ooit een geoliede machine mag blijken.

“Niemand wordt aan zijn of haar lot overgelaten.”

zegt Samuel Markowitz.

Rond Pesach, de belangrijkste dag van het jaar, waren er wel wat problemen omdat mensen kloegen over de gezangen die vanop de daken werden uitgevoerd. Door de sluiting van de synagogen wegens de coronamaatregelen gebeurde het namelijk wel dat onze broeders vaak met hun gezin op hun balkon stonden om te bidden en te zingen. Sommige buren hadden daarover geklaagd omdat ze dachten dat het om een samenscholing ging. Anderen genoten dan weer van de gezangen.

Volgens Willem Migom van de Antwerpse politie gingen mensen die de gezangen hoorden er makkelijk van uit dat het samenscholingen waren.

“Dat is gelukkig niet altijd het geval geweest. Wanneer verschillende grote gezinnen tegelijkertijd bidden, en dat gebeurt vaak al zingend en ook dagelijks, dan kan dat bij niet-Joodse buurtbewoners voor een zekere overlast zorgen.”

meldt hij.

Opvolging van de coronamaatregelen

Bij sommige Joodse groepering werd in het begin geen goede opvolging gegeven aan de coronamaatregelen en werden de meerdere dagelikse gebeden nog door meerderen bijgewoond. Niet zo in onze Jeshuistische beweging, waar er een duidelijke regel heerst dat de wetten van een regering moeten opgevolgd worden zo lang zij niet indruizen tegen Gods Mitzvot.

Overlevingskansen van gemeenschappen

Naar de toekomst toe is het betreft huurpanden ook niet makkelijk, omdt er nu geen gelden in de ter beschikking staande collectebussen worden gedeponeerd. Dat lat dan voor zulk een plaatselijke gemeenschap een zeer diepe put,terwijl onze gemeenschap het financieel zeer moeilijk heeft. Onze rabbijnen en voorgangers hebben wel een baan om hun inlkomen te waarborgen, maar voor velen is dat inkomen nu ook weg gevallen. Hun gemeenschapswerk gebeurde al op vrijwillige basis, daar onze leermeesters en ouderlingen niet betaald worden, noch door de staat noch door onze gemeenschap, noch door de Joodse of Protestantse gemeenschap.

Het komt regelmatig voor dat de rabbijenen, leermeesters, voorgangers en ouderlingen een deel van hun salaris in de kas van de geloofsgemeenschap storten om zo te kunnen overleven als gemeenschap of om faillissement tegen te gaan. Nu is dat nog moeilijker dan voorheen geworden.

Thuishavens

De Beet Keel of onze Godshuizen en Beis Hamikdash of Gebedhuizen zijn niet alleen de plek om de Elohim Hashem Jehovah met gebed en uitbundige zang en muziek te eren, maar ook een veilige thuishaven waar naar elkaar om wordt gekeken en waar iedereen welkom is en geholpen wordt. En juist nu, is die plek gesloten. Dat maakt het zowel emotioneel als psychologisch moeilijk. Het is alsof iedereen ‘Ver weg van huis‘ is maar toch ontoegankelijk dichtbij is.

Dat niet bij elkaar kunnen zijn geeft ook veleneen schuldgevoel, zich niet volledig aan Gods regels te kunnen over geven, van gezamelijk in studie en gebed te treden. Ook het niet meer regelmatig te rade kunnen gaan bij de rabbijn laat vele mensen met meerdere vragen zitten. Normaal rekenen onze mensen op het leraarschap van de rabbijn die de gelovigen niet alleen leert over het geloof, maar ook wijze raad geeft voor allerlei persoonlijke en familiale zaken. Zijn leiderschap woor de diensten in de synagoge wordt nu toch nog wat meer gewardeerd doordat velen voelen dat het toch niet zo eenvoudig is om een hele gebedsavond of Sabbathsdienst op te bouwen.

Voorgaande

Een huis bouwen voor God

Voor het eerst in jaren weer een Pesach in isolatie

Isolatietijd vrij te nemen voor jezelf

Ontnomen van een gebedshuis #1 Doodveroorzakers

Ontnomen van een gebedshuis #2 In de greep van een coronavirus

Zuiverheid en verantwoordelijkheid van leden en leiders in een gemeenschap

Vervolg

Ontnomen van een gebedshuis #4 Waardige dienst