Verder doorzetten in tijden van afzondering

Sinds maart vorig jaar werd in onze gemeenschap besloten om vergaderingen, gebedsbijeenkomsten en Bijbelstudies virtueel te houden door middel van de internetfaciliteiten.

Het is ongelofelijk dat wij na zovele maanden van zichtbare druk heen en weer lopend verplegend personeel en getuigenissen van het vele leed aangebracht door het coronavirus, dat er nog steeds ontkenners rondlopen en zelfs zo ver gaan in onze contreien flyers in de bussen te steken.

Als wij eens rondom ons kijken zullen wij vast en zeker wel enige mensen aantreffen die door dat vieze beestje zijn aangetast tot in hun diepste binnenste. Want overal heeft dat coronavirus al voor heel veel ellende kunnen zorgen.

Erg genoeg zijn er sommigen die doen alsof het nieuws omtrent dit hele coronagebeuren niet ter ore is gekomen bij hen. Dagelijks horen wij wel over een lockdown feestje hier of daar, maar de laatste weken werd de Antwerpse synagoge, in de Oostenstraat meer dan eens in beeld gebracht. Daar konden wij zelfs een oude vrouw aantreffen die niet begreep waarom zij niet mocht gaan bidden in de synagoge. Het moet mij van het hart, dat ik het spijtig vind dat de rabbijn van die synagoge niet echt moeite deed om zijn gelovigen op het gevaar te wijzen van met meerderen samen te komen. Indien hij het echt noodzakelijk achte om in de sjoel samen te komen, kon hij zijn dienst meerdere keren per dag aanbieden, zodat de gelovigen verspreid over de dag een dienst konden bijwonen.

Zij die angst hebben dat hun gelovigen minder zouden gaan bidden of hun geloof minder zouden gaan beleven, zijn personen die geen vertrouwen hebben in hun gelovigen, ofwel deze niet voldoende ondersteuning geven om sterk en getrouw hun geloofsleven voort te zetten.

Zij die denken dat de gelovigen elkaar uit het oog zouden verliezen of zouden vervreemden van elkaar, vergeten de kracht van de huidige middelen om elektronisch met elkaar in verbinding te staan. Zij het met Zoom, Hangouts, Jitsi, Google Meets, Facetime of Messenger, vandaag zijn er genoeg middelen om elkaar te spreken en zelfs te zien, al zijn wij heel wat kilometers uit elkaar.

Het is waar dat met de beperkingsmaatregelen er niet bepaald veel contact kan plaats vinden. Fysiek contact is helemaal uit den boze. Door dat wij niet meer in onze gemeenschapshuizen en synagoge komen moeten wij nu ook die gezellige tussendoortjes missen bij toevallige ontmoetingen in een of andere gang. Wat velen zeker zullen missen zijn de gezamelijke maaltijden tussen de diensten en na de Bijbellessen. Anderzijds zijn er ook die vluchtige babbel of kwinkslag welke de dag weer opvrolijken of ons eens goed kunnen doen lachen.

De laatste weken tracht de regering de mensen wel een lichtje aan het einde van de tunnel te laten zien, met te beloven dat tegen het eind van de zomer iedereen die het wil wel zal kunnen geïnjecteerd zijn. Velen kijken dan ook uit naar die verlossende spuitjes die ons weer tot een normaal leven zullen kunnen brengen.

Wij kunnen slechts hopen dat niet te veel mensen te voorbarig al de beschermingsmaatregelen van afstand houden en mondbescherming en desinfectering van de hand zullen doen als niet meer nodig. Het zal nog vele maanden deel moeten uitmaken van ons dagelijks leven en routine.

Wij kunnen het een spijtig voorval noemen dat een hele kleine groep van de Joodse gemeenschap nu in een slecht daglicht kwam te staan doordat zij de coronamaatregelen negeerden. De grote meerderheid volgt ze namelijk wel op en is bereid om nog steevast door te zetten, al zal het nog zes maanden duren vooraleer wij het wat makkelijker, lees soepeler, kunnen aan doen.

Het is begrijpelijk dat sommige mensen Corona-moe worden of het moeilijk hebben met de sociale beperkingen. Maar het is aan de volhouders en moedigen om de anderen mee vooruit te trekken om samen deze pandemie door te komen.

Wij mogen al blij zijn dat het niet zoals bij de Spaanse griep is van vorige eeuw, waar er heel wat minder middelen waren om mensen te helpen of veilig te houden. Nu hebben wij de knowhow om dit te tackelen. Nu komt het er verder op aan te kunnen doorzetten en dit virus zowel geestelijk als lichamelijk te overwinnen.

Terwijl wij rondom ons de indruk krijgen dat de wereld gek aan het worden is, moeten wij ons hoofd koel houden en bepaalde mensen rondom ons tot bedaren en inzicht brengen. Bij sommige jongeren lijkt het coronagebeuren te werken als een rode lap voor de stier.

Wat wij vanuit Nederland op de kijkbuis te zien kregen was verschrikkelijk. In die vele steden waar jongeren mensen die al zo erg getroffen waren door de corona maatregelen nog eens harder troffen door hun vandalenstreken. Duidelijk ging het hen er hoofdzakelijk om keet te schoppen en zo veel mogelijk te vernielen. Maar wat haalde het uit om testcentra een ziekenhuizen aan te vallen, waar verzorgers zich al zo uit de naad moeten werken om mensen te helpen?

Dit laat duidelijk zien hoe ver onze maatschappij van enige moraal en ethiek is afgedreven. Dat tuig dat wij overal zulk een vernieling zagen aanbrengen is een duidelijk teken aan de wand dat onze maatschappij totaal verkeerd bezig is. Ongelofelijk was het dat in een plaats als Urk, dat zo gekend staat voor haar conservatieve gelovige gemeenschap, zulk geweld ook mocht voorvallen. Dat doet vragen stellen over de godsdienstige opvoeding van die gemeenschap.

Niet alleen zal men na dit coronatijdperk zich moeten bezinnen over het economisch herstel, maar zal men ernstig moeten nadenken over de morele vorming van de gemeenschap.

Voor hen die zich wel aan banden kunnen houden, zich en anderen rondom om veilig trachten te houden, kunnen wij slechts zeggen: